แม่ค้าพวงมาลัย ยอดนักสร้างบารมี
วันที่ลูกกับคุณแม่ได้อัญเชิญผ้าไตรกฐิน ทุกย่างก้าวของลูก คือ ความปีติใจอย่างท่วมท้น น้ำตาแห่งความปีติไหลออกมาไม่ขาดสาย ตั้งแต่ก้าวแรกจนถึงก้าวสุดท้าย จนมานั่งรับพรก็ยังร้องไห้อยู่ ลูกไม่เสียดายทรัพย์เลย แค่เรานึกถึงบุญที่ได้ทำ ขนาดว่า หลังคามหารัตนวิหารคดยังไม่เสร็จเรายังปลื้มขนาดนี้ แล้วถ้าสร้างเสร็จจะปลื้มขนาดไหน
ชาวเชียงรายร่วมตักบาตรพระ 1,250 รูป ถวายพระราชกุศลแด่พระพี่นางฯ-ช่วยพระพม่า/4 จชต.
กระซิบรัก, รักวันเติมวัน
บ้านของเธอเป็นบ้านกัลยาณมิตรหลังแรกของซีแอตเติ้ล...คุณพ่อของเธอ ป่วยด้วยโรคพาร์กินสัน เป็นเวลาถึง 19ปี คุณแม่ของเธอ ตาเป็นต้อหิน กลางวันมองเห็นเพียงรางๆ กลางคืนมองไม่เห็น พี่ชายของเธอ เป็นลูกกตัญญู ชอบปฏิบัติธรรม ชอบทำบุญสังฆทาน ต่อมา ลูกชายของเขาป่วย เขาพยายามหาทางรักษาลูกชาย จนหลงผิดไปเชื่อถือพวกสิงๆทรงๆ
หมดสิทธิ์ใช้ทรัพย์เพราะตระหนี่
เสียพนัน 12 ล้าน ใน 1 คืน
เรื่องราวของนักสร้างบารมีผู้หนึ่ง...เธอเคยประสบความสำเร็จในการประกอบอาชีพ จนทำให้สามารถมีเงินเก็บถึง 12 ล้านบาท...เธอเป็นคนรักบุญ ไม่เคยปฏิเสธบุญ แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น อยู่มาวันหนึ่ง ได้มีคนมาชวนให้เธอไปเล่นการพนันชนิดหนึ่ง ด้วยวิบากกรรมเก่าตามมาทัน ทำให้เธอต้องสูญเสียเงินทั้งหมดที่ได้เก็บออมมา เพียงข้ามคืน เธอต้องกลายเป็นแม่ค้าขายของเล็กๆน้อยๆ และไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควร...ต่อมา เธอได้จากบ้านมาอยู่วัด เป็นสมาชิกในโครงการ “เจ้าหน้าที่รักวัด” บอกบุญจนได้รับ เหรียญกล้าหาญหลานยาย
แชมป์บอกบุญสร้างพระ
ภูติวิทยาธร ทดลองวิชาตอนเธอสลบ
ขณะที่เธอนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล หลังการผ่าตัด เธอมีความรู้สึกเหมือนตัวเองได้ออกไปอยู่นอกร่าง เธอเห็นชายคนหนึ่งนอนทับอยู่ที่ร่างของเธอ เธอพยายามเรียกร้องให้คนช่วย แต่ไม่มีใครได้ยินเธอเลย…ในที่สุดเพราะ นึกถึงพระรัตนตรัย และบุญกุศลที่ได้เคยทำมา เธอก็สามารถกลับเข้าร่างได้สำเร็จ …เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เป็นเพียงอุปทาน หรือเป็นเรื่องจริง…
เหล้าน้ำเมาแห่งความหายนะ (Because I love you.)
น้ำเมามีโทษมหันต์ ต่อชีวิตในปัจจุบัน และในปรโลก...ชายคนหนึ่ง เพราะดื่มน้ำเมา ทำให้จากที่เป็นคนดี กลายเป็นคนร้าย ทุบตีภรรยาตนเองอย่างทารุณ ซ้ำร้าย ชาวบ้านยังพากันคิดว่า ภรรยาของเขาเป็นปอบ เธอต้องถูกชาวบ้านทรมานด้วยวิธีการต่างๆจนเธอทนไม่ไหว เสียชีวิตไปในที่สุด…ชายอีกคน ดื่มเหล้า เที่ยวกลางคืนตั้งแต่เป็นวัยรุ่น…ในที่สุดตายเพราะเมาแล้วขับ
ความสุขจากการหยุดนิ่ง
ซึ่งตั้งแต่เข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ ลูกรู้สึกชีวิตนี้ มีแต่การแข่งขัน ต้องแก่งแย่งกันทุกอย่าง ดูวุ่นวายไม่เหมือนต่างจังหวัดเลย ลูกต้องตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ คือตีสี่ครึ่ง ฝ่าสภาพการจราจรที่คับคั่งเพื่อไปเรียน หนำซ้ำพอ 5โมงเย็น ถึงเวลาเลิกแล้ว ก็ต้องโหนรถเมล์ที่เบียดเสียด กว่าจะถึงบ้านก็หนึ่งทุ่ม ลูกรู้สึกเบื่อ หงุดหงิด เซ็ง จำเจ ไม่มีความสุขเลย
เหล้าน้ำเมาแห่งความหายนะ, Because I love U
